REINA REPUBLICANA

BROKEN BIHOTZ

Broken Bihotz taldearen kantu bat, beraien "Desioak izena gradua galtzen duenean" diskotik. 1992. urtean kaleratu zuten, IZ estudioetan ekoiztu ondoren.

Joseba Elorriaga, bajua
Josu Muñoa, teklatuak
Gorka Muruaga, bateria
Rafa Rueda, kitarra ta ahotsa
J.I. Abaroa "Yus", kitarra eta ahotsa
Oihana Etxebarria, koruak
Galtzagorri konparsa, koruak

Broken Bihotz pop rock talde euskalduna Bizkaian sortu zen 80. hamarkada bukaeran. 1993. urterarte, single bat eta "Desioak izena gradua galtzen duenean" diskoa kaleratu zuten IZ zigilupean. 1991. urtean Ermua herriko 5. Pop Rock lehiaketan irabazleak izan ziren eta, 1992. urteko udan, kontzertu dezente eskeini zituzten beraien lehen disko luzea aurkezteko. Bizkaia aldeko herriko jaietan jo ohi zuten, adibidez, Larrabetzu herrian, Goikoelexaldeko jaietan, Akelarre plaza talde haundiaren teloneroak izan ziren. Zoritxarrez, Broken Bihotz taldeko partaideak heuren musika estiloa aldatzen joan ziren apurka-apurka. Azkenean, 1993. urtean, banandu egin ziren. Rafa Rueda, taldeko kitarrajole eta konpositore nagusiak, musika estilo gogorragoak entzuten zuelako edo, rock metal talde berri bat eratu zuen. Hasieran izenik ez zuten, baina egun batean entsegu lokaleko argia joan egin zenean, grabagailua 3 minutu eta 14 segundotan gelditu zen. Pasadizo horrengatik, PILT edo Π L.T izena hartu zuten. Euskadi Gazteako Maketa Lehiaketa irabazi zuen eta Bilbo Hiria pop-rock lehiaketan akzesit bat jaso. Leioako (Bizkaia) Ama Irlandarren Ikastetxean grabatu zuten bere lehen diskoa, zortzi egunean, Esan Ozenki zigilupean, 1996. urtean. "Hil da Jainkoa" kantuak ate asko zabaldu zizkien, baina entzule asko azalean gelditu ziren, taldeak ideia berritzaile asko ekarri bait zituen. Zuzenekoetan performance-arekin jokatzen zuten, buzo zuriekin edota dantzariz jantzita. 2003. urtea geroztik, Rafa Rueda jaunak bakarkako disko dotore batzuk kaleratu ditu, "Kea" (Metak, 2003), "Saredun eskua" (Gaztelupeko Hotsak, 2006), "Zuhaitz okerretan gora noa" (2008)...

http://www.badok.info/euskal-musika/rafa-rueda
.............................................................................
Una canción del grupo vasco Broken Bihotz. Su primer disco, "Desioak izena gradua galtzen duenean", fue grabado en los estudios IZ y publicado en 1992.

Broken Bihotz (Corazón roto) fue una banda de pop rock surgida a finales de los años 80 en Bizkaia (Europa). Cantaban en euskera y, hasta 1993, editaron un single y cuco un álbum titulado "Desioak izena gradua galtzen duenean" (Cuando el deseo pierde su grado nominal). En 1991, Broken Bihotz fueron los ganadores de 5º Certamen Pop Rock de Ermua. Durante 1992, dieron bastante conciertos por su zona. Poco a poco, los intereses de los miembros de la banda se fueron distanciando. Rafa Rueda, compositor y guitarrista de la banda, influenciado por sonidos más duros y metálicos, fundó otra banda tras la disolución de Broken Bihotz. Al principio no tenian nombre, pero un dia, tras un apagón de luz en su local de ensayo, al ver una grabadora congelada en el minuto 3.14, la banda se renombraron como PILT, o Π L.T. PILT tuvieron un larga y fructífera carrera. Ganaron el certamen de maketas de la emisora Euskadi Gaztea y, en 1996, ficharon con el mítico sello Esan Ozenki para editar su primer disco. Lograron el éxito con su tema "Hil da Jainkoa" y giraron bastante por Euskadi y también en el extranjero. Paralelamente a la banda, Rafa Rueda comenzó a publicar discos en solitario y, todavía hoy, continua en plena forma, "Kea" (2003), "Saredun eskua" (2006), "Zuhaitz okerretan gora noa" (2008)...

DESIOAK IZENA GRADUA GALTZEN DUENEAN (1992)

1. Itxaroten zaudena
2. Behar bada
3. Berdin da
4. Aingeruaren kezka
5. Berbizteko iragana
6. Larunbatunba
7. Isolatuta
8. Malkoak euritan
9. Platonetik
10. Galtzagorri
11. Kitarra
12. Sugarrak
...............................................................................
Broken Bihotz was a basque pop rock band. They were from Bizkaia (Europa).

DISCOGRAPHY

1991. "Malkoak euritan" (single)
1992. "Desioak izena gradua galtzen duenean"

ETA ZER!!

Durangaldeko ETA ZER!! taldearen "Topeka espiralean" maketatik ateratako abestia duzue honako "Bakardadea".1994. urtean grabatu zuten, Mekoleta estudioetan, "Timoteo" Pedro Potato eta Josu Zabala (Hertzainak) teknikari lanetan. Eta zer!! taldea honako musikari hauek osatzen zuten...

Sabin (baxua),
Aitor (kitarra eta ahotsa)
Gaizka (bateria)
Akaro (kitarra eta ahotsa)

KIXKETA

HUNTZA

REVERENDO PARKER

ORGON

ORGON fue un grupo de punk rock de la zona de Pamplona/Iruña (Nafarroa, Europa). Estaba formado por varios musicos insumisos y okupas navarricos. De hecho. los miembros del grupo vivían en el viejo gaztetxe Lore Etxea y editaban un fanzine llamado"Tambores de guerra". El primer disco de Orgon, "Nuestros sueños son vuestras pesadillas", fue grabado en Berlín (Alemania), en septiembre de 1992. Contaban con una potente voz femenina, Tina, al micro y hacían un hardcore punk lleno de gran energía.

RHUNE

PURPURA

Púrpura taldearen kantu bat, beraien lehen diskotik, "El primero". 1999. urtean ekoiztu zuten, Zaunka Diskak zigilupean.

Eider Ezenarro, kitarra
Itziar Gonzalo, ahotsa ta panderoa
Ainhoa Zinkunegi, bateria
Rafa Balmaseda, baxua ta kitarra
...................................................................................
Una canción del grupo vasco Púrpura. Su primer disco, ·"El primero", fue editado bajo el sello Zaunka Records en 1999.

Purpura fue un grupo del rock surgido en Donostia/San Sebastián (Gipuzkoa, Europa) a finales de los años 90. Eran cuatro músicos, Eider Ezenarro (guitarra rítmica y coros), Itziar Gonzalo (voz y pandereta), Ainhoa Zinkunegi (batería) y el veterano Rafa Balmaseda (bajo, guitarra y armónica). Rafa Balmaseda fue miembro de Negativo y de Parálisis Permanente, grupos de culto del punk y after-punk ibérico. Tras pasar por importantes bandas como Glutamato Yeye o Seres Vacíos, en 1986, Rafa montó su propio combo, Vidas Ejemplares. Luego sería miembro oficial de otras bandas, como Paralítikos, un grupo post-punk cantabro, o los donostiarras Púrpura.

EL PRIMERO (1999)

1. El cohete
2. Acción
3. La partida
4. Paranoia
5. 722
................................................................
Púrpura was a basque rock band. They were from Donostia/San Sebastián (Gipuzkoa, Europe).

DISCOGRAPHY

1999. "El primero"

TRISKANTZA

DEVON

ZUZENEAN

R.I.P.

RITUAL DE LO HABITUAL

Jorge Esteban, ahotsa
Jaime Cristobal, kitarra
Pablo Errea, kitarra
Iosu Juanmartiñena, perkusioa
Josetxo Errea, kitarra
Andrés Mendiri, baxua
Javier Moya, bateria

Ritual de lo Habitual indie pop taldea Iruñea hirian (Nafarroa) sortu zen, 90. hamarkada hasieran. Maketa txiki batzuk ekoiztu ondoren, 1994. urtean, Nafarroako POP-ROCK lehiaketa irabazi zuten. Beraien ibilbidean zehar single batzuk eta bi disko eder kaleratu zituzten, "Shy" (1996) eta "The same one" (1997). Hirugarren disko bat ekoiztu omen zuten 1999. urtean, baina, zoritxarrez, lan berri hura ez zuten inoiz ere argitaratzea lortu. Banandu ondoren, taldeko gitarrista zena, Jaime Cristobal jaunak, Souvenir pop talde bikaina sortu zuen, Pablo Errea eta Patricia de La Fuente andrearen laguntzaz. Josetxo Errea jaunak Sparky's Dream taldea sortu omen zuen. Berriz, Javier eta Andrea taldekide ohiak Glitter Souls edota Brillantinas taldeetan aritu ziren.

BIOGRAFIA... Ritual de lo habitual fue un grupo de Pamplona/Iruñea (Navarra, Europa), que estuvo en activo durante la década de los 90. Con tres discos y más de 150 conciertos, fue el grupo indie de lo más destacado en Navarra y alcanzó cierto nivel de notoriedad a escala estatal. Su inicios estan en algún momento entre 1991 y 1992, cuando varios amigos empiezan a juntarse para tocar juntoa. Eran Jaime Cristóbal (guitarra), Jorge Esteban (voz), Óscar Matellanes (bajo), Pablo Errea (guitarra), Josetxo Errea (guitarra) y Josu Juanmartiñena (percusión). Sin local de ensayo fijo, tocaban versiones de Cream, Eric Clapton, Lou Reed, Mink DeVille... En ese momento la banda no tenía ni siquiera nombre, ni bateria. Algo más tarde se incorporaron Javier Moya (batería) y Félix Sola (teclados). 

Ritual de lo Habitual empieza a componer canciones propias, sobre todo Jaime, Jorge y Pablo, y se plantea la posibilidad de dar un concierto. El primer concierto de tuvo lugar el 11 de noviembre de 1992, en el bar Subsuelo de Pamplona/Iruñea. El concierto dejó buen sabor de boca a todos, más que nada por el potencial pop que ya se adivinaba. El grupo fue preseleccionado en el Concurso Pop-Rock del Gobierno de Navarra y deciden grabar una maqueta. En aquel momento, debido a la necesidad de presentarse al concurso, se decidió por un nombre fijo, Ritual de lo habitual, en homenaje a un disco homónimo del grupo californiano Jane's Addiction. Su primera maqueta tenia dos temas, "Nobody" (J. Esteban) y "Say the Word" (J. Cristóbal), y sirvieron al grupo para tener su primera experiencia en un estudio de grabación. 

Tras ese concierto en el Subsuelo y lanzar su primera maqueta, el grupo navarro empieza a recibir llamadas de diferentes locales para tocar. Ensayan bastante y su repertorio se amplía, incluyendo nuevas versiones. Ritual de lo Habitual va cogiendo tablas en directo, y ello se refleja en el sonido de la banda, que empieza a tener más personalidad. La agenda empieza a estar más apretada y, en un breve período, dos de sus componentes abandonan. Oscar Matellanes (que será sustituido al bajo por Andrés Mendiri) y Josetxo Errea (que un año más tarde volvería a incorporarse al grupo). En algo más de un año, Ritual de lo Habitual dio muchos conciertos por Navarra y perfeccionó su sonido. 

En 1994 vuelven a presentarse al Concurso Pop-Rock del Gobierno de Navarra, grabando una nueva maqueta con dos temas. Pasan a la final del concurso y se alzan vencedores. Ssto les da la oportunidad de grabar su primer disco. Tras un intenso período de preparación, ensayo y selección de canciones para el primer disco, el grupo Ritual de lo Habitual hace las maletas en el verano de 1995 para grabar su primer larga duración. Sin lugar a dudas esta experiencia marcó un antes y un después en el grupo por muchas razones, por los 15 días que pasamo centrados al 100% en la grabación del disco, por meternos en el mundillo musical de Gijón en pleno auge del Xixón Sound. 

El primer disco de Ritual de lo Habitual, "Shy", contiene un puñado de buenas canciones. El disco contiene también la única canción del grupo en castellano, "Mi amigo Juan Daniel". El grupo presentó el disco en un concierto en la Escuela Navarra de Teatro, con una asistencia de unas 600 personas. El grupo disfrutó mucho, fue la primera vez que tocaba ante tanta gente. La respuesta fue muy buena, como lo demuestra el hecho de que se vendieron unos cuantos discos después del concierto. Al poco tiempo de grabar el primer disco de la banda, el teclista Félix Sola es sustituido por Iñaki Martínez de Lizarrondo. Esta será ya la configuración definitiva del grupo prácticamente hasta el final (en el último período, Josu Juanmartiñena lo abandonó por motivos laborales). Jaime, Pablo y Jorge seguían siendo los principales compositores de los temas. El éxito del primer disco, publicado con la discográfica cántabra Submarine Records, lanza al grupo navarro a la escena estatal en varios sentidos. Se empiezan a escuchar de cuando en cuando en la radio y obtienen varios conciertos fuera de Nafarroa. Muchos de los conciertos son en salas grandes y el grupo empieza a compartir escenario con grandes bandas como Australian Blonde, Flechazos o los Vancouvers.

Ritual de lo Habitual vuelve al estudio en el invierno de 1997. La grabación del segundo disco también salió muy bien. Quizá incluía demasiadas canciones, pero con un sonido indie muy personal, con cucas melodías pop y una gran producción. A estas alturas ya había cierta expectación por el nuevo disco de Ritual de lo Habitual. Fue editado por un sello creado por personas cercanas al grupo, Uff! Records. El grupo navarro se lanza a la carretera y en esa época llegó a tocar, prácticamente, por todo el Estado. Kilómetros y kilómetros en furgoneta, música, anécdotas de todo tipo, conciertos, festivales y, sobre todo, mucha diversión. También en esta época el grupo llega a la final del concurso Villa de Bilbao. Aquella noche compartimos escenario con los bilbainos Quite Fantastic.

Ritual de lo Habitual funcionaba ya como una maquinaria bien engrasada. Había muchos proyectos: participación en discos recopilatorios, incluso previsión de grabar un videoclip... La banda fue renovando su repertorio, con temas suficientes como para grabar un tercer disco. Aunque fue grabado durante el invierno de 1999, el tercer disco de Ritual de lo Habitual no vio la luz jamas, aunque contenía algunas de sus mejores canciones, como "Pictures of Rain", "The Real Change, Go", "The Reason Why", "Sweethearts and High Ends", además una versión del "Hey Baby (They're playing our song)" de The Buckinghams, un grupo estadounidense de los años 60. 

El grupo navarro dejó de juntarse para ensayar y desaparecio sin meter ruido. Ni siquiera hubo un concierto de presentación de su inedito tercer disco. Hoy en día, Jaime Cristobal toca en la animada banda Souvenir. Pablo Errea paso por el grupo Greenhouse Effect, fue cantante en el primer disco del grupo Edwin Moses y toca el bajo en Australian Blonde. Josetxo Errea fundó la banda Sparky's Dream junto con Oscar Matellanes (primer bajista de Ritual de lo Habitual). Sparky's Dream fueron finalista del concurso Villa de Bilbao y llegó a grabar un disco. Javier y Andrea pasaron por el grupo Glitter Souls y por los Brillantinas.

MAITE LARBURU / NEIGHBOR

RUPER ORDORIKA

Ruper Ordorika (Oñati, Gipuzkoa, 1956) euskal kantagintzak eman duen bakarlaririk enblematiko eta gorenetakoa da. 80ko hamarkadan Pott literatur taldean ibili zen, Joseba Sarrionandia eta Bernardo Atxaga idazleekin batera besteak beste, eta musika arloan herri kantaren tradizioa eta rock egilearen nortasuna batu ditu, bere erara. 1980. urtetik bere izenean Euskal Herriko zein New Yorkeko musikariekin disko sorta bat grabatzeaz gain, Hiru Truku taldea sortu zuen Joseba Tapia eta Bixente Martinez (Izukaitz, Oskorri) musikariekin, herri kantutegia berritzeko. 2013ko urrian kaleratu du azken diskoa, euskal abeslari eta taldeen kantuen bertsioez osaturiko Azukre koxkorrak.

Txikitatik musika izan du pasio handiena Ruper Ordorikak. Musika ikasitako senideak zituen etxean, eta gurasoen aldetik "ekimen artistikoarekiko begirunea" jaso zuen. Bateriarekin lehenengo, gitarrarekin ondoren... kantuan geroago hasi zen, Gasteizen. "Maiz esaten dut euskaraz hasi nintzela kantuan zegoen gauza debekatuena zelako. Gasteizen hala zen bereziki. Han bazegoen Bergarako mutil bat Gabon Kanta Sariketa batean parte hartu nahi zuena. Enteratu zen bazela oñatiar bat gitarra jotzen zuena eta eskatu zidan berarekin parte hartzeko. Irabazi egin genuen. Horixe izan zen kantuan jende aurrean egin nuen lehen aldia. Bestalde, Natxo de Felipek ezagutzen zituen nire kantutxoak, eta beti egoten zen nik kantuan atera behar nuela esanez. Modu berean esan behar dut kantuan ingelesez hasi nintzela. Beti ikasten nituen bluesak, rocka... Suertea izan nuen hemen, Oñatin ikusi bainituen banan-banan Benito Lertxundi, Xabier Lete, Mikel Laboa, Ez Dok Amairu banatu eta gero. Benito Lertxundik jo zuen egunean, nik hamabost urte nituela-edo, izan nuen berarekin elkarrizketa bat gerora niretzat garrantzitsua izan dena. Kantutegi zaharrean begiratzeko arau batzuk eman zizkidan. Aurretik eta gaur egun ere hori da nire zaletasunik handienetakoa" (1).

Oñatin jaio arren, Gasteizen hazitako musikaria da Ruper Ordorika. Hara joan zen familia bizitzera, Ruperrek 12 urte zituela. Hortaz, Hautsi da anphora (Xoxoa, 1980) lehen diskoa grabatzeko, Gasteizen ezagututako musikariez inguratu zen: Josu Zabala (Hertzainak), Angel Celada, Xabier Olloki (Potato)... Beste batzuk unibertsitatean ikasten ari zela Bilbon ezagututakoak ziren, Bixente Martinez (Oskorri, Izukaitz) kasu. Ordurako, kultur giroan ezaguna zen Ordorika, bai Gasteizen, bai Bilbon. Hiri horretan, hain zuzen, hainbat idazle gazterekin jarri zen harremanetan, denbora gutxira Pott literatur taldea osatu zutenekin: Bernardo Atxaga, Manu Ertzilla, Joxemari Iturralde, Jon Juaristi eta Joseba Sarrionandia. Horietako gehienek garrantzi handia izan dute Ordorikaren ibilbidean, Atxagak eta Sarrionandiak batez ere.

Hain zuzen, Atxagaren Etiopia (Pott, 1978) liburutik hartutako poemez osatuta zegoen Hautsi da anphora. Euskal kantagintzarentzat une apalak ziren, kantaldi politikoen beherakada zetorren eta artean Rock Radical Vasco delakoa (RRV) azaleratzeke zegoen. Ruper Ordorikaren musika ez zen egokitzen garai hartako ikuspegira, herri kantaren tradizioa eta rocka uztartzen baitzituen poetika hiritar eta moderno batekin. Haatik, diskoak laudorioak jaso zituen kritikarien artean, eta denborarekin euskal kantagintzan ikur bilakatu da. Sustatu.com webguneko erabiltzaileek, euskal diskorik onenen artean, Hautsi da anphora aukeratu zuten bigarren, Hertzainak (Soñua, 1984) lanaren ostean.

Ni ez naiz Noruegako errege (Elkar, 1983) etorri zen ondoren. Aurrekoaren ildo elektro-akustikoan sakondu zuen, baina taldearen soinua eta elkar ulertzea sendotzea ekarri zuen. Disko horretan dago Berandu dabiltza, ziurrenik Ordorikaren abestirik ezagunena dena. Bakarlari oñatiarra lan honetan ausartu zen lehenengo aldiz bere hitzak sartzen, Joseba Sarrionandiak -kartzelan zegoela idatzi zuen Galtzetako koblak-, Joxemari Iturraldek eta Atxagak idatzitakoekin batera.

Denboraldi batez Londresen bizi ostean, Bihotzerreak (Elkar, 1985) kaleratu zuen, eta jarraitzaile gehiago bildu, RRVren unerik indartsuenean. "80an hasi nintzenean, euskaraz egiten ziren kantuen mundua lur jota zegoen (...). Benetan modaz kanpo zegoen esatea kantu bat maite zenuela. Gutxienez rock erradikalekoa izan behar zenuen (...). Jendea aurreko sasoi errebindikatibo eta aski panfletarioaren erreakzio batean zegoen. Ez hemen bakarrik, estatu guztian eta nik esango nuke Europan ere hala zela. Rock erradikalak sekulako bitamina ekarri zion hemen egoerari. Baina aldi berean, mugimendu hori aurrekoaren ukazioan oinarritu zen. Eta hortxe hasi nintzen ni kantuan. Tarte luze batean ez zen egon kantu egilerik, zentzu horretan. Zeuden kantu egileak rock taldeetakoak ziren. Baina zeharo bazterrean utzi zen gitarrarekin irteten zen pertsonaia hori. Sasoi hartan beti taldearekin ibili nintzen. Nahiz eta korronte baten kontra egon naizen, beti izan dut nire entzuleria".

Musikan jarraitu nahi ote zuen zalantzak uxatu ostean, formaz eta interpretazioaz arduratu zen hirugarren diskoan, arlo musikala modu berezian zainduz. Disko horretako hitz guztiak berak idatzitakoak dira. Etenaldia egin zuen disko berrien sorkuntza prozesuari dagokionez, baina kontzertuak emateko aprobetxatu zuen, eta Hertzainak taldearen hirugarren estudioko lanean, Salda badago (Elkar, 1988) diskoan, ekoizle lanetan aritu zen. Segidan, Gasteizko taldea lagundu zuen Europako biran.

1990era arte ez zuen beste diskorik atera, baina ez zen gelditu. Henry Bengoa Inventarium Atxagarekin landutako ikuskizuna taularatu zuen, esaterako. Hurrengo lana, Ez da posible (Gasa-Wea, 1990), Madrilgo diskoetxe batekin argitaratutako lehenengoa izan zen. Rock soinura inoiz baino gehiago hurbildu zen Ordorika lan horretan, eta entzuleria zabalagoa bereganatu zuen, gero eta kontzertu gehiago emanez. Diskoan parte hartutako zenbait musikarirekin (Nando de la Casa, Jose de la Casa eta Javier Antoñana), Mugalaris taldea sortu zuen, eta haiekin grabatu zuen Ruper Ordorika & Mugalaris (Emak Bakia, 1992) disko txikia, Estatu Batuetara sei hilabeterako joan aurretik. New Yorkeko egonaldi hura erabakigarria suertatu zen Ordorikaren ondorengo ibilbidean, inprobisazioaren munduko musikari asko ezagutu eta esperientzia anitz pilatu baitzituen. Aurrerantzean maiz jo du New Yorkeko musikariengana soinu berri baten bila bere diskoetarako.

Lehen urratsa So' ik' so' (Nuevos Medios, 1995) diskoan egin zuen, Ben Monder gitarrista gonbidatuz grabaziora eta euskal musikariekin elkartuz. Aldaketa antzematen zaio soinuan, ehundura berriak lortzeko ahalegina. Hurrengo lanak bide horretan sakontzeko baliatu zituen Ordorikak: Dabilen harria (Nuevos Medios, 1998), Hurrengo goizean (Metak, 2001) eta Kantuok jartzen ditut (Metak, 2003). Hiru diskoak New Yorkeko ospe handiko musikariekin grabatu zituen: Fernando Saunders, Ben Monder, Kenny Wollesen, Skulli Sverrisson eta Jonathan Maron. Tartean lehen zuzeneko diskoa grabatu zuen Bilboko Kafe Antzokian, Ordorika betidanik oso eroso sentitu den aretoan, Mugalaris taldearekin. Bere ibilbideko kantu ezagunenak bildu zituen Gaur (Esan Ozenki, 2000) izeneko lan horretan.

Urte hauetan guztietan Kuban, New Yorken, Galizian, Herrialde Katalanetan, Espainian, Txekian, Ingalaterran eta beste hainbat lekutan aritu da kantari Ruper Ordorika, eta Bernardo Atxagarekin literatura eta musika batzen dituzten emanaldiak egin ditu sarri. Estudioan grabatutako hurrengo diskoa Memoriaren mapan (Elkar, 2006) izan zen. Berriz ere AEBetako musikariekin egindako diskoa izan arren, aurrekoekiko ezberdina da, ahotsa eta gitarra akustikoa baitira kantuen oinarri nagusia. Diskoaren beste berezitasun nagusia hitzetan datza, guztiak Joseba Sarrionandiak lan honetarako beren-beregi idatzitakoak baitira. Kontzertuetan bikote formatuan aurkeztu zuen Ordorikak diskoa, Jon Piris kontrabaxu jotzaileak lagunduta.

Hala ere, diskoaren aurkezpenekin hasi aurretik, 2006ko urrian bi kontzertu eman zituen Bilboko Kafe Antzokian, Mugalaris taldearen azken sei urteetako aroari agur esateko. Bi kontzertuok ekarri zuten Hamar t'erdietan. Zuzenean (Elkar, 2008). Ordorikaren bigarren zuzeneko diskoaren argitalpena bi emanaldietatik aukeratutako sei kanturen irudiak jasotzen dituen DVD batez osaturik heldu zen. Urte berean Mugalaris talde eraberrituarekin itzuli da Ordorika kontzertuetara. Hasier Oleaga (bateria), Fernando "Lutxo" Neira (baxua) eta Arkaitz Miner (mandolina, gitarra) dira Mugalaris berriak.

Hiru urte geroago estudiora itzuli zen Ordorika, Haizea Garizumakoa (Elkar, 2009) grabatzeko. Lehen aldiz New Yorken grabatu zuen diskoa, aspaldi lagun bilakaturiko musikariekin: Ben Monder, Skuli Sverrisson eta Kenny Wollesen. Disko honetako hitz eta musika guztiak Ordorikak sortutakoak dira, eta Mikel Laboari eskainitako kantu bat dago, "Sekulabelardiko kantaria". Geroago, Laboaren beraren kanta bat moldatu zuten, "Gure bazterrak", Bidehuts zigiluak Laboaren omenez argitaratutako Txinaurriak diskorako.

Hurrengo diskoa ere, Hodeien azpian (Elkar, 2011) New Yorken grabatu zuen, hango musikariekin, baina Ben Monderren ordez, Stephen Ulrich-ek grabatu zituen gitarra gehienak. Hala ere, zuzenekoetan ohiko hiru lagunekin aurkeztu zuen diskoa: Miner, Neira eta Oleaga. Hiru musikari horiekin grabatu zuen Azukre koxkorrak (Elkar, 2013). Ordorikaren ibilbidean oso berezia da disko hori, euskal talde eta abeslarien kantuen bertsioez osaturik dagoelako. Hain zuzen, Hertzainak, Oskorri, Itoiz, Kortatu, Koska, Balerdi Balerdi, Txomin Artola, Mikel Laboa, Delirium Tremens, Xabier Lete, Etxahun Iruri eta Errobiren kantuak grabatu zituen Ordorikak lan horretan.

Bakarkako ibilbidearekin batera, Hiru Truku taldea sortu zuen Ordorikak 90eko hamarkadan, beste bi musikari handirekin: Bixente Martinez eta Joseba Tapia. Euskal kantu tradizionalen interpretazio berri bat eskaini zuen hirukoteak hiru disko goraipatutan: Mendebaleko euskal baladak (Nuevos Medios, 1994), Mendebaleko euskal kantuak (Nuevos Medios, 1997) eta Nafarroako kantu zaharrak (Metak, 2004).

SASKARRAK

ROCK D.A.M.

ROYAL CANAL

RUIDO DE RABIA

SABOR ACIDO

SABOR ACIDO rock taldearen kanta eder bat. Sabor Acido banda Donostia hirian sortu zen 1997. urtean, eta Buenawista guneko punk etarock moldeekin (NCC, Señor No, Marky Ramone, Astrozombies, Ira et Decessus eta gisako taldeekin) oholtza konpartitu zuten. Hasiera batean Aitziber (bateria), Nuria (gitarra), Amaia (baxua) eta Cristina (ahotsa) osatzen zuten banda. Hala ere, lehen formazio honek, ez zuen askorik iraun, zenbait kide aldaketak izan bait ziren. 1999. urterarte Sabor Acido taldekoek ez zituzten kontzerturik eman, hain zuzene, Begoña andrea ahotsetan sartu ondoren.

Urte horretan Donostiako Pop-Rock 99 lehiaketara aurkeztu ziren, hirugarren portuan geldituz. Horrelax, bi abesti sartu zituzten Zaunka Diskak diskoetxeko bilduma dotore batean, "Fumando" eta "Loco amor egoísta". Urte baten buruan, Eider andrea sartu zen bigarren gitarrajole moduan. Handik gutxira, Rosa taldekide berriak Aitziber ordezkatu zuen.
 ..............................................................................................

SABOR ACIDO fue un grupo de punk rock surgido en Donostia (Gipuzkoa, Europa). Sabor Acido dieron la sorpresa en el concurso de Pop-Rock de Donosti en 1999, al conseguir un tercer puesto. Tras varios cambios en la formación, en el año 2000, grabaron dos temas para un cuco recopilatorio del sello donostiarra Zaunka Diskak. Esto sirvió como escaparate para las nuevas promesas de Donostialdea. Las señas de identidad de este cuarteto femenino Sabor Acido era el rock sencillo y muy fresco. Sabor Acido vinieron a demostrar que, en Euskadi, rock todavía puede sorprendernos, lograron abrir brecha junto a bandas como Elektrobikinis o Las Perras del Infierno... Roooccck!!!

ZAUNKA RECORDS (2000)

1. Fumando
2. Loco amor egoísta

SARNA SOCIAL

Sarna taldearen kantu punk bat, beraien maketa txiki batean topatua. 80. hamarkada erdian ekoiztu zuten, lokalean, zuzenean. Sarna, edota Sarna Social, Andoain herrian sortutako rock talde bat izan zen. 80. hamarkadaren euskal punk harcore eztandaren aintzindariak, bertako Bap!! taldearekin batera. Hala ere, Sarnako kideak ez zuten asko iraun batera, kontzertu gutxi eta maketaren bat bakarrik laga zuten. Kutre edota NPI taldekoekin harremana ona omen zuten, azken hauen auzoan, Andoaingo Santa Cruz auzoan, Opua lantegi zaharra okupatu bait zuten debora batez. Denontzako entsaiu lokal bat edukitzeko nahia zuten, baina, handik kanporatu zituzten denbora gutxira.

KUTRE... https://www.youtube.com/watch?v=onDS6...
........................................­............................
Una canción del grupo vasco Sarna, o Sarna Social, uno de los primeros grupos punk rock de Andoain (Gipuzkoa, Europa) junto a los celebres Bap!!. 

A mediados de los 80, ya que no había nada mejor que hacer en Andoain, los Sarna se juntaron para tocar, aunque apenas grabaron alguna maketa casera en un casete. Dieron pocos conciertos, alguno de ellos en la cárcel, junto a sus paisanos Bap!!. Sarna tenían bastante relación con dos bandas, Kutre y los NPI, todos juntos ocuparon un local de ensayo en la vieja Opua, una fabrica abandonada en el barrio Grupo Santa Cruz de Andoain. "Ocupamos un local junto con otros dos grupos de Andoain en una zona abandonada del pueblo, pero solo duramos un par de meses, ya que cuando metimos la luz eléctrica y empezamos a hacer ruido, el dueño se enteró y mando tapiarlo todo."

MAKETA (1985)

1. Sarna social (instrumental)
2. No tienes que pensar
3. Insumision
4. Patxi

NPI (Ni puta idea) fue un grupo punk de Andoain de corta vida musical. Lo formaban, el señor Pollo, a la voz, Ankas a la guitarra, Naparra al bajo y Joni a la batería. En cambio, la banda Kutre estaba formada por los chavales Wentxi (guitarra), Zapa (voz), Diego (bajo) y Pepino (bateria).