BITTOR AIAPE

Musika tradiziorik gabeko familia batean jaio zen Bittor Aiape (Iruñea, 1980). Hala ere, sei urte zituela musika eta dantza klasikoko ikasketak hasi zituen, eta geroago gitarrari eskaini zion arreta berezia. Carloz Itoiz (Mikel Laboa, Benito Lertxundi...) izan zuen gitarra irakasle lehen urte haietan. Jendaurrean musikari gisa agertu arren, dantza ez zuen sekula baztertu hala ere. Jama Larreburu eta Jean-Lou Corrihons Minxoriak-eko kide ohien laguntzaz grabatu zuen Bittor Aiape (IZ, 1994). Bitarteko gutxirekin egindako diskoa izan zen, aurrez programaturiko bateria eta teklatuak erabili baitziren. Nafarroa Oinez-eko kantua eta Gabriel Arestiren "Nire aitaren etxea" izan ezik, Aiapek sortu zituen musika eta hitz guztiak, hamahiru urteko gazte batengan ohikoak diren gaiak (herriko festak, eskolako lanak, lehen maitasuna...) eta hain ohikoak ez direnak (drogak, kartzela...) ukituz. Kontzertuetan erritmo kutxa baten laguntzaz bakarka aritzen zen, baina entzutera joaten zitzaizkion gaztetxoak dantzan jartzen zituen.

EL TUBO (kritika)..."Lau urte zeukanetik ibili da musika ikasten eta sei urte bete zituenean hasi zen kitarra ikasten. Dena den, Mozartekin konparatu beharrean, Billy Braggen parean nahiago dugu jarri. Bittorrek kanta guztiak idatzi ditu Atxaga eta X. Muguruzaren "Arraroa, noski" izan ezik. Heldutasun eta kalitate handikoak dira, nahiz eta, normala denez, bere estiloa finkatzeko egon ondino. Ahotsa egin gabekoa, jakina, 13 urte soilik daukala ezin dugu ahaztu. Baina Bittorrek kitarragaz lortu duen trebezia harrigarria da. Kitarjole bat baino gehiago, eta askoz nagusiagoak, ezagutzen ditugu, beraien mailara oraindik edo inoiz iritsiko ez direnak. Bittor Aiaperen kantetan egineroko arazo eta tirabirekin topatu ahal gara: hizkuntza, lana eta ikasketak, kartzela, aisia, maitea, eta denetariko erritmoak ere, rock kañeroa bere gustukoena dela ematen duen arren. Bittor Aiapek behar duena talde batean sartzea edo egitea da. Diskan bateria programatua edukitzea desabantaila nabarmena izan da. Hazi ahala Bittorrek bere musika landuko du rock munduan eta ziur gaude etorkizunean askotan hitz egin beharko dugula bere lanaz".
...................................................................................

Bittor Aiape fue un joven músico navarro cuya corta carrera musical, en los años 90, dejó una gran huella en una generación entera de chavales vascos. Bittor publico cuatro discos donde se nota la evolución natural de su edad y, también en su música, siendo cada vez menos folk y más rockeros. Su primer disco se publico en 1994, de la mano del sello IZ, y conto con profesionales como Mikel Irazoki o Jama Larreburu y Jean-Lou Corrihons del grupo Minxoriak.

............................................................................
Bittor Aiape was a young basque pop rock singer in 90´s years. He recorded four nice albums.

DISCOGRAPHY

"Bittor Aiape" (1994)
"Gaztea naiz eta zer!!" (1995)
"Azkena" (1997)
"Beste aldean" (2000)



Bittor Aiape kantari eta gitarrista nafarra ezohiko kasua izan zen euskarazko rockean. Hamahiru urte zituela grabatu zuen lehen diskoa, eta oihartzun handia lortu zuen 1992ko Nafarroa Oinez-eko "Arraroa, noski" kantuarekin. Beste hiru disko kaleratu zituen hurrengo urteetan, harik eta musika utzi zuen arte bere beste zaletasun nagusiari, hau da, dantzari heltzeko. Musika tradiziorik gabeko familia batean jaio zen Bittor Aiape (Iruñea, 1980). Hala ere, sei urte zituela musika eta dantza klasikoko ikasketak hasi zituen, eta geroago gitarrari eskaini zion arreta berezia. Carloz Itoiz (Mikel Laboa, Benito Lertxundi...) izan zuen gitarra irakasle lehen urte haietan. Jendaurrean musikari gisa agertu arren, dantza ez zuen sekula baztertu hala ere.

Iruñean jaio arren, Kaseda herriarekin (Nafarroa) harreman estua izan zuen txikitatik, eta hori zela-eta lehen kontzertua Erriberan emateak esanahi berezia hartu zuen harentzat. 1992ko Nafarroa Oinez-en izan zen, Vianan. Bertan abesteko bere burua eskaini zuen Aiapek, eta antolatzaileek baiezkoa eman zioten. Harrera ona jaso zuen, emanaldia bukatu orduko kantu gehiago jotzeko eskatu baitzion jendetzak. Bernardo Atxagak eta Jabier Muguruzak urte hartako Nafarroa Oinez-erako sortutako "Arraroa, noski" abestia kantatu zuen orduan, eta are erantzun beroagoa jaso. Kantu hori bere lehen diskoan grabatu zuen, eta arrakasta handia lortu.

Hurrengo urtean, euskararen aldeko beste jai batzuetan parte hartu zuen Aiapek (Egunkaria Eguna, Kilometroak, Herri Urrats, Nafarroa Oinez...), eta Txirri, Mirri eta Txiribiton pailazoen ETBko saioan atera zen kantari. Han ezagutu zuen Fernando Unsain IZ diskoetxeko arduraduna, eta hark disko bat grabatzeko atea ireki zion. Jama Larreburu eta Jean-Lou Corrihons Minxoriak-eko kide ohien laguntzaz grabatu zuen Bittor Aiape (IZ, 1984). Bitarteko gutxirekin egindako diskoa izan zen, aurrez programaturiko bateria eta teklatuak erabili baitziren. Nafarroa Oinez-eko kantua eta Gabriel Arestiren "Nire aitaren etxea" izan ezik, Aiapek sortu zituen musika eta hitz guztiak, hamahiru urteko gazte batengan ohikoak diren gaiak (herriko festak, eskolako lanak, lehen maitasuna...) eta hain ohikoak ez direnak (drogak, kartzela...) ukituz. Kontzertuetan erritmo kutxa baten laguntzaz bakarka aritzen zen, baina entzutera joaten zitzaizkion gaztetxoak dantzan jartzen zituen. Lehen diskoaren harrera onaren ondorioz, Gaztea naiz eta zer!! (IZ, 1995) estudioko musikariz osaturiko talde batekin grabatu zuen. Berriz ere berak sortu zituen doinu eta hitz guztiak, Joseba Sarrionandiaren bat izan ezik. Euskara, euskal presoak, maitasuna, errepresioa eta intsumisioa izan zituen hizpide KakiArkarazo soinu teknikariarekin grabatutako kantu sorta honetan.

Urteak pasa ahala, lehen emanaldietako ume hura nerabe bihurtu zen, eta aldaketa horren lekuko izan zen hirugarren diskoa, Azkena (IZ, 1997). Kantatzen hasi zenetik egokitutako irudia apurtzeko saioa egin zuen Aiapek lan horretan. Taldean landutako diskoa izan zen, eta bilakaera antzematen da doinuetan zein hitzetan. Aro horri amaiera eman zion diskoa kaleratu ondoren, 1997ko udazkenean Londresera joan zen dantza eta musika ikasketekin jarraitzeko -han zegoela, baxua jo zuen talde batean-, eta 1999ko udan itzuli zen Euskal Herrira. Nafarroako Dantza Eskolan izena ematearekin batera, kantuak sortzen jarraitu zuen eta Beste aldean (IZ, 2000) kaleratu zuen. Jean-Lou Corrihonsekin elkarlanean ondutako disko hura izan zen Aiaperen azkena. Pixkanaka musika baztertu eta dantzari denbora gehiago eskaintzen hasi zen. Urte batzuk lehenago adierazi zuenez, "musikari baino dantzari hobea naizen ustea izan dut beti. Gainera, mutila izanda, dantzak aukera gehiago eskaintzen dizkizu. Kantatzearena ez dut inoiz utziko, beti izango naiz abeslari, baina dantzarena indartu nahi dut. Musikan gauzak ongi aterata ere, ez dut dantza utziko".